Ścieżki

Spacerując po sarnowskiej klinkierówce

Wybór ścieżki spacerowej podyktowany został nader rzadko występującym – nie tylko w okolicznych gminach, ale też w regionie zagłębiowskim – planem zabudowy wielodrożnicowej wsi, z centrum w kształcie tzw. owalnicy. Określana była jako „nawsie”, zabudowane obiektami wspólnymi dla mieszkańców: placem, stawem i kaplicą, z układem przestrzennym zachowanym po czasy współczesne.

Układ wielodrożnicowy Sarnowa był wynikiem prawie jednoczesnego zasiedlenia wioski przez 2–3 ziemian jeszcze w połowie XIX wieku. Zarówno Łapińscy, Ściśliccy, jak i Błeszyńscy (ostatni dziedzice) posiadali dworki z przylegającą ziemią uprawną. Po zniesieniu pańszczyzny w 1864 roku stopniowo zaczęli ją sprzedawać otaczającym ich majątki ziemskie sarnowskim włościanom.

Co więcej, nadarzyła się okazja zainteresowania potencjalnych spacerowiczów modernizacją obu newralgicznych dla wielodrożnicowego Sarnowa – aż po budowę tzw. gierkówki łączącej Będzin z Warszawą – krzyżujących się dróg: gminnej i państwowej. Dotyczy to obecnych ulic: Wiejskiej, zmienionej na bitą, z kamienia tłuczonego (1929 rok) i Głównej na klinkierową (1933 rok), z cegły wyprodukowanej w gródkowskiej klinkierni. Do dziś zachował się odcinek drogi klinkierowej, ułożonej w jodełkę podłużną na jezdni. Dodać należy, że jest to jeden z niewielu w okolicy zabytków kultury technicznej II RP .